بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

 

خانه ی ما روبروی یک مدرسه ی هندی است . مدرسه ی دخترانه و احتمالا برای دوره راهنمایی .  دانش آموزان در پوشیدن لباس فرم خیلی منضبط هستند و حضورشان در مسیر مدرسه جلوه ی خاصی دارد. البته بحث امروز من مدرسه و دانش آموزان نیست.
در این مدرسه ، هر روز از بیست دقیقه مانده تا هشت صبح صدای موسیقی  پخش می شود . فکر می کنم مراسم صبحگاهشان را با موسیقی آغاز می کنند . هر روز همان سرود که ازچند قطعه ی متفاوت تشکیل شده است پخش می شود . نمی دانم  که آیا این سرود ملی هندی هاست و یا سرودی است که در معابد خوانده می شود ؟ اما این فقط مدرسه نیست که آغازی موسیقایی دارد . مردم این شهر و کشور با موسیقی زندگی می کنند . « افضل » سبزی فروش همسایه ی مدرسه ایرانیان که بر روی دوچرخه اش بساط سبزی فروشی دارد و اتفاقا مسلمان هم هست نیز اهل موسیقی است . موبایلش را روشن می کند و با صدای زیاد موسیقی آرام می گیرد . نه تنها خودش ،بلکه همسایگانش را نیز بهره مند می کند .
صبح ها که به مدرسه می روم در رفتار این مردم دقیق می شوم . خیلی ها که سر کار می روند با گوشی از طریق موبایل موسیقی گوش می کنند . حتی آدم های فقیر که هشتشان گروه نه هست . یعنی سرونت ها ( خدمتگزاران ) که در خدمت سرمایه داران هندی هستند هم از این قاعده ی کلی مستثنی نیستند .
صاحبان ریکشاهای پایی که با زحمت زیاد و عرق ریزان در حال جابجایی مسافرند نیز در سبد جلوی فرمان دوچرخه ، گوشی ِ موبایل یا وسیله ای برای پخش موسیقی گذاشته اند . در فروشگاه ها و مغازه ها هم که یا موسیقی پخش می شود یا فیلم های سینمایی بالیودی که سرشار است از رقص و آواز . شاید یکی از دلایل رشد سینمای هند به خاطر علاقمندان زیای است که در این شبه قاره دارد . صاحبان مغازه ها اکثرا در حال تماشای فیلم سینمایی هستند . سینما و موسیقی گویی تخدیر کننده ی این جمعیت بیشمار است و آنان را علی رغم همه ی مشکلات و نابسامانی ها به یک قرار و سکون کشانده است . به خاطر این همه علاقمند در کشور هند است که کارگردانان فیلم های سینمایی هزینه ی زیادی را برای تولید فیلم هایی می کنند که در آن نوآوری هایی را برای انجام حرکات موزون ـ بعضا چند هزار نفری ـ داشته باشند .
مردم هند هر روز صبح - بر عکس ما ایرانی - خیلی کامشان را با اخبار سیاست تلخ نمی کنند هر چند بسیاری از این مردم فقط برای زنده ماندن تلاش می کنند .