بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

نکته ی اول : هرچند شدیدا معتقدم که همدلی بیش از همزبانی تأثیر خواهد داشت و در آخر کسی برنده ی این حماسه سیاسی است که بتواند دل های مردم را با خویش همراه کند اما تعجب می کنم از این آدم های بزرگ که قرار است سخنگوی ملت بزرگ ایران هم باشند در جهان . لازمه ی سخنگوی خوب بودن ، «سخن خوب » گفتن و « خوب سخن » گفتن است . متاسفانه در میان نامزدها کسی که فن بیان و سخنوری داشته باشد نمی بینیم . یک سیاستمدار باید حداقل هایی از سخنرانی و فنون مناظره و مذاکره را بلد باشد . مخصوصا سیاستمداران که نیمی از وقتشان به سخنرانی خواهد گذشت . حداقل حسنش این است که اگر در زمان سخنرانی از فکر کردن و کار کردن متوقف شده اند بتوانند مستمعین خویش را به فیضی نایل آورند . این هم خودش طرفه غنیمتی است . فن بیان آنقدر مهم است که از قرن های پیش از میلاد مسیح در میان فلاسفه و بعدها در میان متکلمان جایگاه ویژه داشته است وکتاب های فراوانی در این زمینه نگاشته شده و چه بسیار کسانی که با استفاده بجا از فنون بیان توانسته اند ایده های خود را جهانی و ماندگار کنند .امام علی علیه السلام یک نمونه از سیاستمداران تاریخ است که آنچه باعث شده سخنان او ثبت در تاریخ شود فصاحت و بلاغت او در گفتار بوده است و سید رضی - جمع آوری کننده نهج البلاغه - در مقدمه بدین نکته اذعان دارد.


نکته ی دوم : نکته ی دوم :ضعف در ارائه برنامه ها و راهکارها را هم باید به این مطلب اضافه کنم . برنامه ها و سخنان نامزدهای جوری است که اگر ایده ها وحرف های هر کدام را  -  بی آنکه اسمی از  صاحب برنامه  برده شود - عرضه گردد مخاطبان تشخیص نخواهند داد که این برنامه از کدام نامزد است . یک سری شعار و سیاه نمایی از وضعیت موجود و ارائه تصویر یک ملتی که در پرتگاه سقوط است شاه بیت سخنان اکثریت نامزدهاست . اغلب می کوشند وضعیت کنونی مردم وکشور را فلاکت بار نشان دهند و همه ی آنچه را که دشمنان نظام -  از طریق بنگاه های سخن پراکنی - در باره ی ناکارآمدی نظام وانقلاب تبلیغ می کنند را از صدا وسیمای خودمان فریاد بزنند . جالب این که اکثریت آنان در چند سال اخیر دارای سمت های بزرگی در نظام بوده اند اقلیتی هم وجود دارد که یا کمی  با برنامه اند و یا کمی منصف .


نکته ی سوم : حالا چرا مناظره ها بی روح است ؟  حتمال یکی دلایلش این است که در ارائه برنامه ها هیچ تفاوتی نیست که رقیب بتواند آن را نقد کند و اگر هم جایی می بینید که جذابیت کاذبی بوجود می آید همانجایی است که در روش آن در مناظرات ۸۸ آغاز شد . یعنی مچ گیری و اتهام افکنی بدون حضور شخصی که به او تهمت زده می شود . سیاه نمایی و انداختن توپ به زمین کسی که در آنجا نیست . مقام معظم رهبری شاخص را به نامزدها دادند که « اگر در خانه کس است یک حرف بس » خواهد بود.


نکته ی چهارم : دو خصیصه منفی اخلاقی که در نطق اکثر نامزدها مشاهده می شود یکی خودستایی  بیش از اندازه است و دیگری « عطش » برای نشاندن خود در جایگاه ریاست جمهوری  است .
 اغلب نامزدها بسیار از خودشان  تعریف می کنند و به قول معروف خیلی خودشان را تحویل می گیرند . این درحالی است که خودستایی در اسلام از ویژگی های مذموم  برای یک انسان بر شمرده شده و اگر کسی مسئولیت دارد و یا در معرض مسئولیت بزرگتری است باید بیش از دیگران به فضیلت خودستایی نکردن آراسته باشد  تا وقتی که در مسئولیت قرار گرفت تعریف دیگران او را خوش نیاید . شاید گفته شود این از ویژگی های تبلیغات است اما اگر قرار  است کسی رئیس جمهور ملتی بزرگ و بر محور  شریعت اسلام باشد بدون شک باید بری از خود تعریفی و خود ستایی و خوشنودی از خود  باشد .
و ضعف دیگر عطش برای نشاندن خود بر مسند دولت است . ذکر مرتب  این نکته است که « اگر من رئیس جمهور بشوم » ، « اگر من توفیق خدمت در ریاست جمهوری را داشته باشم » ، « دولتی که من ایجاد خواهم کرد »  « دولت من...»  ناشی از عطش فرد برای احراز چنین سمتی است و تکرار این حرف ها از وزانت شخص می کاهد.  در حالی که این افراد هم اکنون جایگاه کمی در نظام ندارند و عرصه ی انتخابات عرصه ی ارائه خود نیست بلکه عرصه ای برای ارائه برنامه است و بعد از ارائه برنامه و انتخاب توسط مردم فرد می تواند از دولتی سخن بگوید که حالا دولت اوست . البته این افراد که انصافا آدم های بزرگی - هر کس در حد و قواره ی خودش  و همه قابل احترام - هستند و هر کدام دارای ویژگی های مثبت و شایسته ی فراوانی هیتند و « اثبات شی نفی ما عدا » نمی کند .


نکته ی پنجم  : ....شما بفرمایید